ماه رمضان(بخش اول)
حاجت به تکرار نیست که در امدن ماه مبارک رمضان تز قویترین دواعی برای یاد خداوند و تامل در اطراف معارف دینی و پرداختن به خود و شئون معنوی وجود انسان است
این اولین پستی است که من ایراد میکنم و چه نیکو که در رمضان میباشد
در ماه رمضان مسلمانان وارد نحوه تازه ا ی از معیشات میشوند
ودر خوابیدن و خوردن و نوشیدن و پاره ای رفتارهای دیگر اداب تازه ای در پیش میگیرند
که موجب تنبحات خاصی میشود و صفایی در ضمیر بر می انگیزد
یکی از این اعمال خواندن قران و ادعیه است
انچه مورد بحث من است نوع رابطای است که ادمیان در ضمن دعا با خداوند برقرار میکنند
رابطای که ما داشتن ان را وام دار پیامبران خدا هستیم
و اگر به مکتب فیلسوفان و حکیمان بسنده میکردیم از دتشتن این رابطه محروم میماندیم
از نظر یک فیلسوف خداوند علت این عالم است و ما معلول او هستیم
خلقت به نظر انان طبق تعریف فیلسوفان انسان و سنگ و چوب و میکروب و درخت و کرم ستاره و دریا ونور فرقی با هم ندارند
مراجعه ای به مکتوبات فیلسوفان علیت مذاق نشان میدهد که این بزرگان (مثل بوعلی و صدر الدین شیرازی)چه جهد بی توفیقی میکردند تا دعا را در منظومه فلسفی خود جای دهند
کانت و اسپینزا و امسال انان راحت دعا را ترک میکردند
فیلسوفان ما هم نهایتا به همین جا میرسیدند اما با چنین صراحتی انرا ابراز نمیکردند و به هر رو جمع دعا و فلسفه امری دشوار بل نا شدنی است
ادامه دارد