ماه رمضان

ماه  رمضان(بخش اول)

حاجت به تکرار نیست که در امدن ماه مبارک رمضان تز قویترین دواعی برای یاد خداوند و تامل در اطراف معارف دینی و پرداختن به خود و شئون معنوی وجود انسان است

این اولین پستی است که من ایراد میکنم و چه نیکو که در رمضان میباشد

در ماه رمضان مسلمانان وارد نحوه تازه ا ی از معیشات میشوند

ودر خوابیدن و خوردن و نوشیدن و پاره ای رفتارهای دیگر اداب تازه ای در پیش میگیرند

که موجب تنبحات خاصی میشود و صفایی در ضمیر بر می انگیزد

یکی از این اعمال خواندن قران و ادعیه است

انچه مورد بحث من است نوع رابطای است که ادمیان در ضمن دعا با خداوند برقرار میکنند

رابطای که ما داشتن ان را وام دار پیامبران خدا هستیم

و اگر به مکتب فیلسوفان و حکیمان بسنده میکردیم از دتشتن این رابطه محروم میماندیم

از نظر یک فیلسوف خداوند علت این عالم است و ما معلول او هستیم

خلقت به نظر انان طبق تعریف فیلسوفان  انسان و سنگ و چوب و میکروب و درخت و کرم  ستاره و دریا ونور فرقی با هم ندارند

مراجعه ای به مکتوبات فیلسوفان علیت مذاق نشان میدهد که این بزرگان (مثل بوعلی و صدر الدین شیرازی)چه جهد بی توفیقی میکردند تا دعا را در منظومه فلسفی خود جای دهند

کانت و اسپینزا و امسال انان راحت دعا را ترک میکردند

فیلسوفان ما هم نهایتا به همین جا میرسیدند اما با چنین صراحتی انرا ابراز نمیکردند و به هر رو جمع دعا و فلسفه امری دشوار بل نا شدنی است

ادامه دارد